کد مطلب:188739 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:152

تقیه به منظور حفظ حرمت ارزش ها
در برخی شرایط، كنار نهادن تقیه موجب اهانت دشمن به مقدسات و بی حرمتی به ارزش های والا می شود، بی آن كه اظهار عقیده ثمری بایسته داشته باشد. در چنین



[ صفحه 132]



مواردی تقیه ضروری است.

امام باقر (ع) می فرماید: در تورات این مطلب آمده است كه خداوند به موسی (ع) فرمود: ای موسی! اسراری كه به تو سپرده ام و در سینه داری، همچنان نهفته بدار و با دشمنان من كه دشمنان تو نیز هستند، در ظاهر مدارا كن. با برملا ساختن اسرار من، فحش و دشنام ایشان را متوجه من نساز؛ زیرا اگر با عمل تو، آنان به من توهین كنند، تو شریك آنان در این جرم بشمار خواهی آمد [1] .

یادآوری این نكته ضروری است كه اصل تقیه نسخ كننده ی سایر احكام دین مانند وجوب جهاد، امر به معروف و نهی از منكر و یا نقض كننده ی حرمت كذب و اتهام نیست، بلكه در كنار این دستورها، وسیله ای است برای پیشبرد اهداف عالی دین. بنابراین، هر گونه تفسیر و تعبیری كه تقیه را وسیله ی فرار از مسؤولیت ها و گریز از تكالیف الهی معرفی كند، نادرست خواهد بود.


[1] في التوراة مكتوب فيما ناجي الله عزوجل به موسي بن عمران (ع): يا موسي اكتم مكتوم سري في سريرتك و اظهر في علانيتك المداراة عني لعدوي و عدوك من خلقي، و لا تستسب لي عندهم باظهار مكتوم سري فتشرك عدوك و عدوي في سبي. بحار 75 / 438.